Dansen, dansen, dansen en een klein beetje huilen. Dat was het thema van vandaag. De doop van het zoontje van Fred, Hendrik, was toch wel echt de hoofdact. We begonnen de dag met het nieuws dat we om 9:00 uur beneden moesten zijn om de doop bij te wonen. Wij allemaal opschieten, was er nog niemand aanwezig. Dat is toch wel een beetje een cultuurverschil. Gelukkig konden we ons nog nuttig maken voor het feestje. Een paar ballonnen opgeblazen, servetten gevouwen en stoelen opgestapeld.
Een uur later en de ceremonie begon. Heel wat mensen waren komen opdagen. Iedereen was in een goede bui en de sfeer zat er goed in. De priester kwam eraan en we konden beginnen.
Agooo!! Ameee!!
Dat betekent hallo en welkom. Hij ging verder met het zegenen van de naam Hendrik. Ineens begon iedereen met zingen in het Ghanees. We verstonden helaas niks van de tekst, maar anders hadden we zeker meegezongen. Na de ceremonie kon het feest echt beginnen. Er stond een heel buffet voor ons klaar en iedereen was aan het genieten van het eten. De muziek stond aan en er hing een goede sfeer. Na het eten begonnen we te dansen en steeds meer mensen deden mee. Uiteindelijk stonden we met 30 man in de regen te dansen. Zelfs de vader van Fred heeft zijn dansmoves nog even laten zien.
Helaas kwam ook deze gezelligheid voor ons tot een eind want we moesten nog langs een markt om wat inkopen te doen voordat we in de avond terug zouden vliegen naar Nederland. Toen we op de markt aankwamen waren we meteen het doelwit van alle straatverkopers. Toevallig zagen we voor het eerst deze vakantie andere blanke toeristen die ook het doelwit van de straatverkopers waren. Nadat we zoveel spullen hadden gekocht om een winkel te beginnen, zijn we doorgegaan naar het vliegveld. De tijd was toch echt aangebroken om te vertrekken.
Na een heel emotioneel en mooi afscheid van onze nieuwe familie, want zo voelt dat wel echt na zo’n intense week, gingen we het vliegveld in en hebben we nog wat gegeten. Toevallig kwamen we de mensen die we die middag op de markt hadden gezien weer tegen op het vliegveld. Ze waren in Ghana om Nederland te vertegenwoordigen op een conferentie over slavernij en racisme.
Het was tijd om te boarden en na een korte nacht kwamen we weer aan in Nederland. Tot onze grote verrassing stonden mevrouw De Die en meneer Kozijn ons op te wachten. Het was fijn om weer thuis te zijn maar het voelde ook heel gek. We misten Ghana en de mensen al meteen. Ghana zal voor altijd een speciaal plekje in ons hart hebben.